به سلامتی حال کامیار هم خوب شد. خدا رو شکر ، من که بالاسرش نبودم که ببینم حالش تا چه حدی بد بوده ولی حداقل کاری که میتونستم بکنم همین بود که دعا کنم. یه سفر مشهد هم بدهکار امام رضا(ع) شدیم.
کامیار جان ، همون قدر که الان قدر سلامتی ات رو میدونی، قدر امام رضا رو هم بدون.
البته یه نکته ای هم هست این وسط! این بشر تا حلوای ما رو نخوره بعید میدونم تن به آتیش جهنم بده
خدا همه مریضا رو شفا بده ، الهی آمین
چه بد :(
من حلوا میخوام یالا!!!
هی....روزگار میگذره و ما قدر دوستامون رو نمیدونیم....